Geen recht op loon
Van een werkgever en een werknemer worden tijdens ziekte van de werknemer re-integratieactiviteiten verwacht. De werkgever moet proberen de (deels arbeidsgeschikte) werknemer passende arbeid aan te bieden, die dat werk moet aanvaarden. Die medewerking aan re-integratie is voor de werknemer niet vrijblijvend.
In het Burgerlijk Wetboek is de loondoorbetaling bij ziekte geregeld. In BW 7:629 staat wanneer een werknemer recht heeft op loondoorbetaling, wat de hoogte ervan is en hoe lang de betaling maximaal plaatsvindt. Ook wordt beschreven wanneer een werknemer geen recht heeft op loondoorbetaling bij ziekte. Er is bijvoorbeeld geen recht op loondoorbetaling als de arbeidsongeschiktheid opzettelijk is veroorzaakt of als een zieke werknemer zijn genezing belemmert of vertraagt. Een werknemer die weigert passende arbeid te verrichten, verliest ook zijn aanspraak op loondoorbetaling. Die situatie heeft tot onduidelijke situaties geleid.
Als een werknemer deels ziek is en deels passende arbeid kan verrichten maar dit nalaat, komt de vraag op of recht is op het volledige loon of alleen voor het deel dat de werknemer passende arbeid zou kunnen verrichten. De Hoge Raad is gevraagd hierover duidelijkheid te geven.
In de wettekst staat dat een werknemer geen recht op loondoorbetaling als hij, hoewel hij daartoe in staat is en zonder deugdelijke grond, passende arbeid niet verricht. Daarmee kan bedoeld worden dat er geen recht is op loondoorbetaling zo lang de werknemer geen passende arbeid verricht. Een andere uitleg is dat er geen recht is op loondoorbetaling voor de uren waarop de werknemer in staat was passende arbeid te verrichten.
De Hoge Raad heeft geconcludeerd dat de Wet zo moet worden uitgelegd dat er geen recht is op loondoorbetaling zolang een werknemer zonder goede reden weigert passende arbeid te verrichten. Daarbij gaat het dus om staken van de volledige loondoorbetaling.
Bron:www.wftnu.nl, 13 augustus 2014